نشانه های بدن در نشانه های فیلم

«مطالعات فرهنگی و رسانه ایران»-برای جنس موئث و مذکر، بدن جنس مخالف پیامی است که به ما علامت می دهد چه باید بکنیم. بدن، دال تابنده نیازهای ماست. (جان آپدایک (داستان نویس امریکایی))

برای نشانه شناسی یک فیلم باید چندین صحنه را عکاسی کنید و آنگاه با یک کارآماری می توانید آن را تحلیل کنید.

برای مثال در تصویر زیر که از آقای ظریف و خانم اشتون گرفته شده است انگشتان ظریف را می بینید که در هم فرو رفته است. این در واقع به معنای «سیم خاردار ناتو» است.  این صرفا ارتباط غیر کلامی است. در تحلیل فیلم می توانید پیام های کلامی، آوایی و غیر کلامی را مطالعه کنید. 

فرهنگ از منظر نشانه شناسی

«مطالعات فرهنگی و رسانه ایران»- فرهنگ به 1400 سال پیش باز می گردد. در آن سال ها تغییراتی در مغز بشر ایجاد شد که در نهایت منجر به شکلگیری فرهنگ شد.

ابزارسازی، شکارهای برنامه ریزی شده ابتدا شکل گرفتند و از 100 هزار سال پیش به این سو، ارتباطات کلامی شکل گرفت.

تایلر یکی از افرادی است که به بحث فرهنگ توجه کرده است. فرهنگ و جامعه توسط این متفکر برای اولین بار تفکیک می شود.

از منظر مردم شناسی هرودوت اولین بار مطالعات فرهنگی را شروع کرده است. اولین مطالعات فرهنگی که شامل نظام های نشانه ای و زبانی و اسطوره ای می شود.

در قرن 19 میلادی، مارکس معتقد بود که شکل های مختلف فرهنگی حاصل منازعات فرهنگی هستند.

فرانسیس بوآس، به امریکا رفت و تحت تاثیر سوسور بحث نسبیت فرهنگی را مطرح کرد. سه دانشجوی او ادوارد ساپیر، مارگارت مید و روث بندیکت بودند.

ساپیر و ولف، نظریه نسبیت زبانی را مطرح کردند.

فرضیه ساپیر و ولف عنوان نسبیت زبانی دارد.

بر اساس این نظریه ساختارهای زبان بر تفکر ما تاثیر می گذارد و چون ما زبان های مختلفی داریم، نگاه های متفاوتی داریم.

به عنوان مثال گریه کردن یک نماد است. اینکه ما از چه حالت هایی آن را نشانه می گیریم، با توجه به تغذیه می توان مفهوم گریه را نشانه شناسی کرد.

ریچارد داوکینز می گوید: فرهنگ بقا و پیشرفت را تضمین می کند. 

وی به جای Sene از memetic استفاده کرده است.

تصویرگونگی، نمایگی و نمادگرایی

«مطالعات فرهنگی و رسانه ایران»- در این نوشتار به طور خلاصه سه مبحث تصویرگونگی، شمایلی و نمادگرایی را معرفی می کنم.

تصویرگونگی: تلاشی است برای شبیه سازی ویژگی های حسی که از اشیاء دریافت می شود.

نمایگی: نشان دهنده راهبردی برای اشاره به موجودیت اشیاء در موقعیت مکانی و زمانی است.

نمادگرایی: نتیجه قراردادها و توافقات اجتماعی و تاریخی است.