فرهنگ و جامعه به عنوان روش پژوهشی ریموند ویلیامز

«مطالعات فرهنگی و رسانه ایران»- سوالات روش همیشه بازتابی از خود هستند. حتی عبارت روش (یا متد) نهفته در واژه متا در یونان باستان است، همچنان که روش ها شکل گسترده «روش های متا» هستند که معنای آن را مورد مداقه قرار می دهیم. برای روش همیشه تاملاتی وجود داشته است، که هم برای قرن بیست و یکم و هم برای عصر باستان صادق است. درک قرن بیست و یکم از متا همانند پرسشی است که دلالت بر خودش دارد و درک باستانی از متا نیز پس از آن، در سراسر آن و در میان آن اثرگذار است. 

استاد: دکتر عبداللهیان

نویسنده: جان دورهام پیترز

مترجم: عادل میرشاهی 

تاملاتی در روش تقریبا همیشه تجدید ساختار را فرموله می کند. جغد روش تنها در هنگام غروب پرواز می کند. با وجود تورم در برخی از شاخه های نظامی علوم قرن بیستم به تکنیک های معرفت شناسانه، روش با غنای بیشتری به عنوان اگزیستانسیال، حتی اخلاقی درک می شود، مشکل این است که چگونه وارد یکی از روابط بشویم. در سوالات تاریخی، روش گذشته را ارائه می کند: روش دروازه بان جهان روح است.

 روش تنظیم می کند که چه پیامی می تواند میان زندگی و مرگ عبور کند. روش عنوانی جالب و رها شده است که برای آنها که آن را می بینند تنها به عنوان مجموعه ای از تکنیک تلقی می شود. یکی از دفاع های بزرگ انسانی پرس و جویی  است که بعد از قرن بیستم انجام شده است، حقیقت هانس گئورگ گادامر و روش (1989)، به شدت برخلاف مفهوم علمی روش به عنوان تکنیک ثبت شده است که ممکن است به طور مناسب تر روش یا حقیقت نامیده شود. برای گادامر، مطالعات انسانی مناسب آنهایی هستند که کاملا بی نیاز از هرگونه تکنیکی می باشند، و با استفاده از روش اجازه شناسایی علمی می یابند، وی اجازه می دهد دشمنانش مشکل را تعریف کنند. یک جایگاه کمتر رادیکال و بیشتر مفید، روش را غنی تر می شناسد تا یک سوال از نگرش سیاسی و دیدگاه اخلاقی که ما را به گذشته، جهان و سایر افراد می برد.

فرهنگ و جامعه به عنوان روش پژوهشی ریموند ویلیامز (خلاصه مقاله)

«مطالعات فرهنگی و رسانه ایران»- مقاله با این جمله آغاز می شود که « سوالات روش همیشه بازتابی از خود هستند.» پیترز عبارت «متد» یا روش را برگرفته از واژه باستانی «متا» می داند و در بخش ابتدایی به این مساله می پردازد. وی معتقد است که از دوران باستان تا قرن بیست و یکم در مورش روش تاملاتی وجود داشته است و او درک قرن بیست و یکمی را متاثر از درک باستانی از این واژه می داند.

نویسنده: جان دورهام پیترز

ترجمه: عادل میرشاهی

او می گوید کار روش این است که فرمولی برای تجدید ساختار ارائه می کند. او می گوید از آنجاکه شاخه های بیشتری از قرن بیستم به این طرف از تکنیک های اپیسمولوژیک استفاده کرده اند، روش به عنوان یک شیوه درمان یا همان اگزیستانسیال یا حتی اخلاق درک می شود. او سپس برای روش یک سری نقش تعریف می کند:

1. دروازه بان روح جهان است.

2. تنظیم می کند که چه پیامی می تواند میان زندگی و مرگ عبور کند.

3. بعضی ها از روش به عنوان مجموعه ای تکنیک یاد می کنند.

مفهوم «حقیقت» گادامر به شدت بر مفهوم علمی روش به عنوان تکنیک تاثیر گذاشته و آنها را به هم نزدیک و برابر هم قرار داده است.

نویسنده آنگاه به کتاب جامعه و فرهنگ می پردازد و می گوید این کتاب یکی از چندین متنی است که برای دفاع از چارچوب های فکری و تحلیل جامعه، فرهنگ و زمانه های سیاسی رسانه نوشته شده است. او این کتاب را همسو با سایر کارهای بنیادین تحلیلی چپ گرا در فرهنگ و جامعه انگلستان پس از جنگ، کتاب ریچارد هوگارت با عنوان «استفاده ادبی»(1957) و کتاب ای. پی. تامپسون با عنوان «موفقیت های طبقه کارگر انگلستان»، و همچنین کتاب ویلیامز با عنوان «انقلاب طویل»(1961) می داند و آن را همجهت با تئوری انتقادی آلمان و جریان شناسی رسانه ای امریکایی نمی بیند. این کتاب نکات برجسته را نشان می دهد.

از عادی به ساختارمند: مطالعات فرهنگی و سیاست های مقیاس

«مطالعات فرهنگی و رسانه ایران»- از عادی به ساختارمند: مطالعات فرهنگی و سیاست های مقیاس 

استاد: دکتر حمید عبداللهیان

نویسنده: آنا مک کارتی

مترجم: عادل میرشاهی

«مطالعات فرهنگی در سال 1990 شروع به فراموش کردن تعهدش به معمولی شدن به عنوان یک هدف مثبت مدنی کرده است. (هارتلی، 1999: 16)»

واژه مقیاس یک اسم فوق العاده انتزاعی و پیچیده است که تعداد مختلف روابط متناسب را از نظر اندازه فیزیکی پدیده تا محاسبات ریاضی آن میان اوبژه و بازنمایی اش بیان می کند. از آنجا که مفهوم فوق العاده انتزاعی و دور از دسترس است، این مقاله برخی از اصول اولیه ترکیب را نقض کرده و با تعاریف دیکشنری آغاز می کند و به تشریح سابقه استفاده از مقیاس در علوم انسانی می پردازد. از طریق این زمینه یابی مختصر اگرچه مقیاس در کلمات  کلیدی ریموند ویلیامز ظاهر نمی شود، قطعا توضیحی از جایگاه کلمات کلیدی ارائه می شود. مشکلات این تعریف، به بیان دیگر، «به گونه جدایی ناپذیری با مسائلی که سعی می کنند آن را بیان کنند محدود می شوند»(1976: 13). در مطالعه غنای مفهومی و ابهام، این مقاله می پرسد کدام مفهوم از مقیاس معنایی برای روش شناسی در مطالعات فرهنگی است. اگرچه کلمه چیز مشترکی در تحقیق مطالعات فرهنگی نیست، من پیشنهاد می کنم که یک سیاست مقیاسی در طول تاریخ مداخلاتی را در مطالعات فرهنگی برانگیخته است. این سیاست مقیاسی در مسیر دانش در رشته ها و فضاهای آموزش عالی ایجاد شده است. همانند یک جنبش سیاسی در میان متفکرانی که در چارچوب زمینه های متنوع تحقیق واقع شده است و به همان اندازه در سایر موسسات از قبیل هنرها و دولت، مطالعات فرهنگی توسط برنامه های پژوهشی تعریف شده است که از منطقه ای به منطقه ای دیگر متفاوت است و همچنان که به طور تاریخی، به شرایط اجتماعی ویژه درون و بیرون دانشگاه پاسخ داده است. با این حال، به طور پیوسته و مداوم توجهات را به پیچیدگی های سیاسی گسترده تر از مقیاس های روش شناسی مساله محور از قبیل روابط میان فرآیندهای کلان و خرد اجتماعی جلب کرده است یا شرایط معتبری را برای تعمیم های تجربی ایجاد کرده است.